പൗരത്വം നിർണയിക്കാൻ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷന് എന്തധികാരം?

ഒരാളുടെ പൗരത്വം നിശ്ചയിക്കുന്നതിനുള്ള അവകാശമോ അധികാരമോ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷനില്ല. അതിനുള്ള അധികാരം ആഭ്യന്തര മന്ത്രാലയത്തിനാണ്. പൗരത്വം തെളിയിക്കാൻ ആളുകൾ ഏതൊക്കെ രേഖകൾ ഉപയോഗിക്കണമെന്ന് വ്യക്തമാക്കാനുള്ള അധികാരവും ആഭ്യന്തര മന്ത്രാലയത്തിനാണ്. എന്നാൽ ഇതുവരെ, കേന്ദ്രആഭ്യന്തര മന്ത്രാലയം അത്തരമൊരു പട്ടിക പുറത്തിറക്കിയിട്ടില്ല – മുന്‍ ലോക് സഭാ സെക്രട്ടറി ജനറല്‍ പി ഡി റ്റി ആചാരി ഒ ബി സി യോട് സംസാരിക്കുന്നു.

ബിഹാറിൽ തെരഞ്ഞെടുപ്പിന് മുന്നോടിയായി തിടുക്കപ്പെട്ട് നടത്തിയ വോട്ടർ പട്ടികയുടെ തീവ്രപരിഷ്കരണം ജനപ്രാതിനിധ്യനിയമം ഉൾപ്പെടെയുള്ള ലംഘനമാണെന്നും ഭരണഘടനാ വിരുദ്ധമാണെന്നും താങ്കൾ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. പരിഷ്കരണത്തിനുശേഷം ലക്ഷക്കണക്കിന് വോട്ടർമാരാണല്ലോ പട്ടികയിൽ നിന്നും പുറത്തായത്. SIR എങ്ങനെയാണ് ഇപ്പോൾ ബീഹാറിൽ നടക്കുന്ന തെരഞ്ഞെടുപ്പിനെ ബാധിക്കുക? ആ പ്രക്രിയയുടെ ഭരണഘടനാപരമായ പ്രാധാന്യം എത്രത്തോളമുണ്ട് ?

ഇപ്പോൾ നടപ്പിലാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന SIR 1950 ലെ ജനപ്രാതിനിധ്യ നിയമത്തിൽ  പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതേയല്ല. നിയമത്തിൽ പറയുന്നത് രണ്ട് കാര്യങ്ങളാണ്, ആദ്യത്തേത് പുനഃപരിശോധനയും (Revision) രണ്ടാമത്തേത് പ്രത്യേക പുനഃപരിശോധനയുമാണ് (Special revision). ഒരു പ്രത്യേക മണ്ഡലത്തിനു മാത്രമായുള്ള നടപടിക്രമമാണ് പ്രത്യേക പുനഃപരിശോധന. ഏതെങ്കിലും മണ്ഡലത്തിൽ, ജനസംഖ്യാപരമായ വലിയ മാറ്റം സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് തെരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷന് ബോധ്യപ്പെട്ടാൽ, ആ മണ്ഡലത്തിൽ ഒരു പ്രത്യേക പുനരവലോകനം നടത്താൻ കമ്മീഷന് അധികാരമുണ്ട്.

 അല്ലെങ്കിൽ സാധാരണയായി, രണ്ട് തരത്തിലുള്ള റിവിഷനുകൾ ആണുള്ളത്. ഒന്ന്, തെരഞ്ഞെടുപ്പിന് തൊട്ടുമുമ്പ് നടത്തുന്നതാണ്, അതിനെ Summary revision എന്ന് പറയുന്നു. നിർബന്ധമായും നടക്കേണ്ട ഈ പരിഷ്കാരത്തിന്‍റെ  ഉത്തരവാദിത്തം തെരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷനാണ്. എന്തെങ്കിലും കാരണങ്ങൾ കൊണ്ട് റിവിഷൻ നടത്തേണ്ടതില്ലെന്ന് തെരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷൻ തീരുമാനിച്ചാൽ മാത്രമേ അത് ഒഴിവാക്കൂ. രണ്ടാമത്തേത്, തെരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷന് ലഭിക്കുന്ന  നിർദ്ദേശങ്ങൾക്കനുസൃതമായാണ് നടത്തുന്നത്. ഇതിനെയാണ് നമ്മള്‍ സമഗ്ര പരിഷ്കാരമെന്നോ  തീവ്ര പരിഷ്കാരമെന്നോ പറയുന്നത്. ഇതില്‍ വീടുകളിൽ  നേരിട്ടുപോയി വിവരങ്ങൾ ശേഖരിക്കണം. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ നടപ്പിലാക്കുന്നതെന്താണ്? സ്‌പെഷ്യൽ – ഇന്‍റെൻസീവ് – റിവിഷനാണ്. ആർ‌പി‌എ നിയമത്തിൽ എവിടെയും അത്തരം പദപ്രയോഗങ്ങളില്ല. മൊത്തത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ, ഇപ്പോൾ നടപ്പിലാക്കുന്ന SIR പ്രക്രിയ നിയമാനുസൃതമല്ലെന്ന് സാരം.

SIR ന്റെ രണ്ടാം ഘട്ടം ഇപ്പോൾ തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുകയാണല്ലോ. പല ബിജെപി -ഇതര സംസ്ഥാന സര്‍ക്കാരുകളും ഇതിനെതിരെ കോടതിയെ സമീപിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും പ്രക്രിയ തുടരുക തന്നെയാണ്. കേരളം പോലുള്ള സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ ഈ പ്രക്രിയയുടെ അനന്തര ഫലങ്ങൾ എന്തെല്ലാമായിരിക്കും? ബിഹാറിൽ വലിയ തോതിൽ ആളുകൾ പട്ടികയില്‍ നിന്ന് ഒഴിവാക്കപ്പെട്ടത് ഇവിടേയും ആവർത്തിക്കാൻ സാധ്യതയുണ്ടോ?

SIR നു ശേഷം ബിഹാറിൽ 47 ലക്ഷം പേരാണ് വോട്ടർ പട്ടികയിൽ നിന്നും പുറത്താക്കപ്പെട്ടത്. അതെങ്ങനെ സംഭവിച്ചു? മരിച്ചവരും സ്ഥലത്തു നിന്ന് സ്ഥിരമായി താമസം മാറിയവരുമൊക്കെയാണ് ഒഴിവാക്കപ്പെട്ടതെങ്കിൽ ശരി. അതറിയണമെങ്കില്‍ ഒഴിവാക്കപ്പെട്ടവരുടെ പൂർണമായ പട്ടിക തെരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷൻ പുറത്തുവിടേണ്ടതുണ്ട്. 

“Ordinary resident” – സാധാരണ താമസക്കാരൻ എന്ന പദമാണ് ഇവിടെ ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഉദാഹരണത്തിന്, വർഷങ്ങളായി കേരളത്തിൽ ജോലി ചെയ്തു ജീവിക്കുന്ന ബീഹാറിൽ നിന്നുള്ള ഒരാൾ, അയാള്‍ ഇവിടെ സ്ഥിരതാമസമാക്കാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല എങ്കിൽ, അയാളെ കേരളത്തിലെ ഒരു സാധാരണ താമസക്കാരനായി കണക്കാക്കില്ല. ചുരുക്കത്തിൽ, രണ്ട് വിഭാഗത്തിലുള്ള ആളുകളെ മാത്രമേ പട്ടികയിൽ നിന്ന് ഒഴിവാക്കാവൂ – മരിച്ചുപോയവർ, മറ്റൊരു സംസ്ഥാനത്തേക്ക് കുടിയേറി അവിടെ സാധാരണ താമസക്കാരായി മാറിയവർ. ഈ രണ്ട് വിഭാഗങ്ങൾ ഒഴികെ, ബാക്കിയുള്ള ആളുകളെ എന്ത് അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് പട്ടികയിൽ നിന്ന് നീക്കം ചെയ്തതെന്ന് നമുക്കറിയില്ല. ഭരണഘടനയുടെ  326-ാം അനുഛേദമനുസരിച്ച്, ഇന്ത്യയിൽ വോട്ടവകാശം ലഭിക്കാൻ ഒരാൾ ഇന്ത്യൻ പൗരനായിരിക്കണം. അങ്ങനെ വരുമ്പോള്‍ വോട്ടര്‍ പട്ടികയില്‍ നിന്ന് ഒഴിവാക്കപ്പെട്ടവർ, ഇന്ത്യൻ പൗരന്മാർ അല്ലെന്ന് നമുക്ക് അനുമാനിക്കേണ്ടിവരും. പൗരനല്ല എന്ന് തീരുമാനിക്കുന്നത് എന്ത് അടിസ്ഥാനത്തിലാണ്? പ്രധാനമായി, ഒരാളുടെ പൗരത്വം നിശ്ചയിക്കുന്നതിനുള്ള അവകാശമോ അധികാരമോ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷനില്ല. അതിനുള്ള അധികാരം ആഭ്യന്തര മന്ത്രാലയത്തിനാണ്. പൗരത്വം തെളിയിക്കാൻ ആളുകൾ ഏതൊക്കെ രേഖകൾ ഉപയോഗിക്കണമെന്ന് വ്യക്തമാക്കാനുള്ള അധികാരവും ആഭ്യന്തര മന്ത്രാലയത്തിനാണ്. എന്നാൽ ഇതുവരെ, കേന്ദ്രആഭ്യന്തര മന്ത്രാലയം അത്തരമൊരു പട്ടിക പുറത്തിറക്കിയിട്ടില്ല. അത് ചെയ്യേണ്ട ബാധ്യത അവർക്കുണ്ട്. അവർ ഇപ്പോൾ ആ ഉത്തരവാദിത്തം തെരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷനെ ഏല്പിച്ചിരിക്കുകയാണ്. ഭരണഘടനയും നിയമവും അനുസരിച്ച്, ആധാർ അല്ലെങ്കിൽ വോട്ടർ ഐഡി പോലുള്ള രേഖകൾ പൗരത്വത്തിന്‍റെ തെളിവായി സ്വീകരിക്കാമോ വേണ്ടയോ എന്ന് തീരുമാനിക്കാൻ കമ്മീഷന് അധികാരമില്ല. 

ഇത്, മൊത്തത്തിൽ ഒരു അവ്യക്തത സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുകയാണ്.  ഇപ്പോൾ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷൻ സ്വന്തം നിബന്ധനകളനുസരിച്ച് പ്രവർത്തിക്കുകയും പൗരന്മാരോട് അവരുടെ പൗരത്വത്തിന്‍റെ തെളിവ് നൽകാൻ ആവശ്യപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. ആധാറും വോട്ടർ ഐഡിയും പൗരത്വം തെളിയിക്കാനുള്ള രേഖകളായി ഉപയോഗിക്കാമെന്ന് സുപ്രീം കോടതി കമ്മീഷനോട് നിർദ്ദേശിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അത് പൗരത്വത്തിന്‍റെ തെളിവല്ലെന്ന് ആധാർ കാർഡിൽ തന്നെ വ്യക്തമായി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഇത് വലിയ ആശയക്കുഴപ്പം ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ട്. പട്ടികയിൽ നിന്ന് ആളുകളെ ഒഴിവാക്കാൻ, ആ ആശയക്കുഴപ്പം ഒരു പുകമറയായി ഉപയോഗിക്കുകയാണിപ്പോൾ.

കുടിയേറ്റക്കാർ കൂടുതലുള്ള പശ്ചിമ ബംഗാൾ പോലുള്ള സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ, പട്ടികയിൽ നിന്ന് ഒഴിവാക്കപ്പെടാനുള്ള സാധ്യത കൂടുതലായിരിക്കില്ലേ?

തീർച്ചയായും. അതുകൊണ്ടാണ് സുപ്രീം കോടതി ഇതിൽ ഇടപെടണമെന്നും ഈ ആശയക്കുഴപ്പങ്ങൾ ഉടനടി പരിഹരിക്കണമെന്നും നേരത്തെ പറഞ്ഞത്. ജനങ്ങളോട് അവരുടെ പൗരത്വം തെളിയിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെടുകയാണെങ്കിൽ, അതിന് ഏതൊക്കെ രേഖകൾ ആവശ്യമാണെന്ന് ആഭ്യന്തര മന്ത്രാലയം വ്യക്തമാക്കണം. തെരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷന് രേഖകൾ പരിശോധിക്കാൻ മാത്രമേ അവകാശമുള്ളൂ, അവ എന്തായിരിക്കണമെന്ന് നിർണ്ണയിക്കാനുള്ള അധികാരമില്ല. അത് വ്യക്തമാക്കിയില്ലെങ്കിൽ, ഈ ആശയക്കുഴപ്പം എങ്ങനെ പരിഹരിക്കാനാകും?

അസമും അടുത്ത വർഷം തെരഞ്ഞെടുപ്പ് നടക്കാൻ പോകുന്ന സംസ്ഥാനമാണ്. എന്നാൽ അവിടെ SIR നടത്തേണ്ടതില്ല എന്ന തീരുമാനമാണുള്ളത്. അതിനെ എങ്ങനെയാണു നോക്കികാണുന്നത്? 

അസമിൽ, ദേശീയ പൗരത്വ രജിസ്റ്റർ തയ്യാറാക്കുന്ന പ്രക്രിയ പുരോഗമിക്കുകയാണല്ലോ. അതുകൊണ്ടായിരിക്കാം അവിടെ SIR നടപ്പിലാക്കേണ്ടതില്ല എന്ന തീരുമാനത്തിനു കാരണം. ഇനി എല്ലാ സംസ്ഥാനങ്ങളിലും NRC തയ്യാറാക്കാനാണ്, ഈ SIR പ്രക്രിയ തന്നെ സർക്കാർ വിഭാവനം ചെയ്തിട്ടുള്ളതെന്ന് പറഞ്ഞാലും തെറ്റാവില്ല.

 തെരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷന്‍റെ വിശ്വാസ്യതയെ പോലും ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതായിരുന്നു ലോക്സഭാ പ്രതിപക്ഷ നേതാവ് രാഹുൽ ഗാന്ധിയുടെ വോട്ട് ചോരി ആരോപണം. ജനാധിപത്യപരമായും ഭരണഘടനാപരമായും അതിന്‍റെ പ്രത്യാഘാതങ്ങളെ എങ്ങനെയാണ് വിലയിരുത്തുന്നത്? രാഹുൽ ഗാന്ധിയുടെ ഈ ശ്രമങ്ങൾ എത്രത്തോളം ഫലപ്രദമാകുമെന്നാണ് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത്? പ്രതിപക്ഷം ഈ സാഹചര്യത്തെ നേരിടാൻ എത്രത്തോളം സജ്ജമാണ്?

വോട്ട് ചോരിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ആരോപണങ്ങൾ ഉന്നയിക്കുന്നതിൽ എല്ലാ പ്രതിപക്ഷ പാർട്ടികളും ഒന്നിച്ചുനില്‍ക്കുന്നില്ല എന്നതാണ് പ്രധാനപ്പെട്ട പ്രശ്നം. ആദ്യം കർണാടകയിലും പിന്നീട് ഹരിയാനയിലും വോട്ട് കൊള്ള നടന്നതായി രാഹുൽ ഗാന്ധി ആരോപിച്ചു. എന്നാൽ അതിനുശേഷം, ആ ചർച്ചയ്ക്ക് ആക്കം കുറഞ്ഞതായാണ് തോന്നുന്നത്. ഇടയ്ക്കിടെ സമാന ആരോപണങ്ങൾ ആവർത്തിക്കുന്നതൊഴിച്ചാൽ, മിക്ക പ്രതിപക്ഷ പാർട്ടികളും ഈ വിഷയത്തിൽ മൗനം പാലിക്കുകയാണുണ്ടായത്. കോൺഗ്രസിനകത്തു പോലും ഇതൊരു പ്രധാന ചര്‍ച്ചാവിഷയമായി മാറിയില്ല. എല്ലാ പ്രതിപക്ഷ പാർട്ടികളെയും ഇതിനു പിന്നില്‍ അണിനിരത്താനും അവർക്ക് കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. ഇതോടെ ഉന്നയിക്കപ്പെട്ട ആരോപണങ്ങളുടെ വിശ്വാസ്യത കുറഞ്ഞുപോവുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. പിന്നെ തെരഞ്ഞെടുപ്പു കമ്മീഷനും ആരോപണങ്ങളെ പൂർണ്ണമായും നിഷേധിച്ചിരിക്കുകയാണല്ലോ.

ബിഹാര്‍ തെരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ ഇത് പ്രധാന പ്രചാരണവിഷയമായില്ല. പ്രാദേശിക ജനതയുടെ അടിസ്ഥാന പ്രശ്നങ്ങളിലാണ് ആര്‍ ജെ ഡി ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചത്. ആഹാരം പാര്‍പ്പിടം വസ്ത്രം,  അതു തന്നെയായിരിക്കും അവിടുത്തെ ജനങ്ങളുടെ പ്രധാന ആശങ്ക. അവരുടെ ദൈനംദിന ജീവിതത്തെ നേരിട്ട് ബാധിക്കുന്ന വിഷയങ്ങളിൽ മാത്രമേ അവർ പ്രതികരിക്കൂ. തെരഞ്ഞെടുപ്പ് പ്രചാരണത്തിൽ, അത്തരം പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഉന്നയിച്ചിട്ടേ കാര്യമുള്ളൂ. രാഹുൽ ഗാന്ധി ഉന്നയിച്ചത് വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട വിഷയം തന്നെയാണെങ്കിലും സാധാരണക്കാരുടെയിടയിൽ അത് ഫലപ്രദമായോ എന്ന സംശയമാണ്.

കേരളം തുടങ്ങി ബിജെപി ഭരിക്കാത്ത സംസ്ഥാനങ്ങളിലെല്ലാം കഴിഞ്ഞ കുറച്ചു വർഷങ്ങളായി പരിഹാരമില്ലാതെ തുടരുന്ന വിഷയമാണ് ഗവർണ്ണർമാരും സർക്കാരും തമ്മിലുള്ള തര്‍ക്കം. കേരളത്തിലും തമിഴ്‌നാട്ടിലും അതിന്‍റെ പ്രതിഫലനങ്ങൾ ഇപ്പോഴും കാണുന്നുണ്ട്. തമിഴ്നാട് ഗവർണർ സർക്കാരിന്‍റെ നയപ്രഖ്യാപന പ്രസംഗം വായിക്കാൻ വിസമ്മതിക്കുകയും കേരളാ ഗവർണർ നിയമസഭ പാസ്സാക്കിയ ബില്ലുകൾ അനിശ്ചിതകാലം തടഞ്ഞു വയ്ക്കുകയും ചെയ്ത സംഭവങ്ങൾ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. ഗവർണർ എന്ന പദവിയുടെ അധികാരങ്ങൾ എന്തൊക്കെയാണ്? എവിടെയാണ് ആ പരിധി നിശ്ചയിക്കപ്പെടുന്നത് ? ഗവർണറെ സ്ഥാനത്തുനിന്നും നീക്കാനുള്ള ഒരു വ്യവസ്ഥ നിലവിൽ ഇല്ലാത്ത സാഹചര്യത്തിൽ, ഇത്തരം പ്രതിസന്ധികൾ വരുമ്പോൾ ഒരു തെരെഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട സർക്കാരിന് എന്തൊക്കെയാണ് ചെയ്യാൻ കഴിയുക?

ഇതിനോടകം നിരവധി വിധികളിലൂടെ സുപ്രീം കോടതി ഗവർണറുടെ അധികാരങ്ങൾ വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. പ്രായോഗികമായി, ഗവർണർക്ക് സ്വതന്ത്രമായ അധികാരമില്ല. എല്ലാ അധികാരവും തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട സർക്കാരിനാണ്. ഗവർണർക്ക് സ്വന്തം വിവേചനാധികാരത്തിൽ പ്രവർത്തിക്കാൻ കഴിയില്ല, തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട സർക്കാരിന്‍റെ ഉപദേശം അനുസരിച്ച് മാത്രമേ പ്രവർത്തിക്കാനാവൂ. ഭരണഘടനാപരമായിത്തന്നെ അത് അങ്ങനെയാണ് രൂപകൽപ്പന ചെയ്തിരിക്കുന്നത്.എക്സിക്യൂട്ടീവ് കാര്യങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു തീരുമാനവും ഗവർണർക്ക് എടുക്കാൻ കഴിയില്ല. നയപ്രഖ്യാപന പ്രസംഗം വായിക്കാൻ വിസമ്മതിക്കുന്നത് പോലുള്ള നടപടികൾ തീര്‍ത്തും ഭരണഘടനാവിരുദ്ധമാണ്.

എന്‍റെ അഭിപ്രായത്തിൽ ഈ പ്രശ്നം പരിഹരിക്കുന്നതിന് രണ്ട് പ്രായോഗിക പരിഹാരങ്ങളാണ് ഉള്ളത്. ആദ്യത്തേത് കോടതിയെ സമീപിച്ച് ഒരു ഉത്തരവ് നേടുക എന്നതാണ്. രണ്ടാമത്തേത്, കാര്യമായി ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടാത്തതും എന്നാൽ ഇവിടെ പ്രത്യേക പ്രസക്തിയുള്ളതുമായ ഒരു പരിഹാരമാണ്. ആർട്ടിക്കിൾ 355 പ്രയോഗിക്കുക എന്നതാണത്. ഇതനുസരിച്ച്, ഓരോ സംസ്ഥാനത്തെയും ബാഹ്യമായ അധിനിവേശത്തിൽ നിന്നും ആഭ്യന്തരമായ പ്രശ്നങ്ങളിൽ നിന്നും സംരക്ഷിക്കേണ്ടതും, സംസ്ഥാന ഭരണം ഭരണഘടനയ്ക്ക് അനുസൃതമായാണോ പ്രവർത്തിക്കുന്നത് എന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തേണ്ടതും കേന്ദ്രത്തിന്‍റെ കടമയാണ്. സംസ്ഥാന സർക്കാർ പാസാക്കിയ നിയമങ്ങൾക്ക് അംഗീകാരം നൽകാതെ, നിയമനിർമ്മാണ പ്രക്രിയയ്ക്ക് ഒരു ഗവർണർ തടസ്സമുണ്ടാക്കിയാൽ, അത് ഒരു ഭരണഘടനാപ്രതിസന്ധിയാണ്. അവിടെ സർക്കാരിന് പ്രവർത്തിക്കാൻ കഴിയാത്ത അവസ്ഥയാണുണ്ടാകുന്നത്. അങ്ങനെയൊരു സാഹചര്യത്തിൽ, പ്രതിസന്ധി പരിഹരിക്കാനുള്ള ഉത്തരവാദിത്തം കേന്ദ്ര സർക്കാരിനാണ്. ഗവർണറെ നിയമിക്കുന്നത് രാഷ്ട്രപതിയായതുകൊണ്ട്, ആർട്ടിക്കിൾ 355 പ്രകാരം ഈ വിഷയത്തിൽ ഇടപെട്ട് പരിഹാരം കാണാൻ രാഷ്ട്രപതിക്ക് ഭരണഘടനാപരമായ ബാധ്യതയുണ്ട്. 

ഒരു രാജ്യം ഒരു തെരഞ്ഞെടുപ്പ് എന്നത് എന്‍ ഡി എ സർക്കാർ നിർബന്ധപൂർവം നടപ്പിലാക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണല്ലോ. അടുത്ത പൊതു തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ അത് നടപ്പിലാക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള സാദ്ധ്യതകൾ പഠിക്കാൻ ഒരു കമ്മിറ്റിയെ നിയോഗിച്ചതുമാണ്. ഇന്ത്യ പോലൊരു രാജ്യത്ത് ഒറ്റയടിക്ക് ഇത് നടപ്പിലാക്കുമ്പോഴുള്ള പ്രശ്നങ്ങൾ നമുക്ക് ചിന്തിക്കാവുന്നതിലും അപ്പുറമാകും. ഭരണഘടനാപരമായി ഇതെങ്ങനെയാണ് നടപ്പിലാക്കുക? ഇതിന്‍റെ പ്രായോഗിക പ്രശ്നങ്ങൾ എന്തെല്ലാമാണ്?

ഒരു ആശയം എന്ന നിലയിൽ, ഒരു രാജ്യം, ഒരു തെരഞ്ഞെടുപ്പ്’ എന്ന സങ്കൽപം അടിസ്ഥാനപരമായി പ്രശ്നമുള്ളതല്ല. നാം മുൻപ് ആ സംവിധാനം പിന്തുടർന്നിട്ടുണ്ട്. 1952 മുതൽ 1967 വരെ, തെരഞ്ഞെടുപ്പുകൾ ആ രീതിയിൽ തന്നെയാണ് നടത്തിയിരുന്നത്. എങ്കിലും, 1967-ന് ശേഷം സ്ഥിതിഗതികൾ മാറിമറിഞ്ഞു. നിരവധി സംസ്ഥാന നിയമസഭകൾ പിരിച്ചുവിടപ്പെട്ടതോടെ ആ ക്രമം തകരുകയായിരുന്നു. ഒരിക്കൽ അത് താളം തെറ്റിയാല്‍, പിന്നീടത് പുനഃസ്ഥാപിക്കുക എന്നത് വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ ഉയര്‍ന്നുവന്നിരിക്കുന്ന നിർദ്ദേശങ്ങൾ ശരിയാണ് എന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല. ഈ പദ്ധതി പ്രകാരം, പാർലമെൻ്റിൻ്റെ കാലാവധിക്ക് അനുസരിച്ചായിരിക്കും സംസ്ഥാന നിയമസഭകളുടെ കാലാവധി നിശ്ചയിക്കപ്പെടുന്നത്. ഇത് നടപ്പിലാക്കി കഴിഞ്ഞാൽ, നിയമസഭകൾക്ക് സ്ഥിരമായ കാലാവധി ഇല്ലാതാകും. ഉദാഹരണത്തിന്, പാർലമെൻ്റ് മൂന്ന് വർഷത്തിന് ശേഷം പിരിച്ചുവിടുകയാണെങ്കിൽ, എല്ലാ സംസ്ഥാന നിയമസഭകളും അതോടൊപ്പം പിരിച്ചുവിടേണ്ടി വരും, അപ്പോൾ പുതിയ തെരഞ്ഞെടുപ്പുകൾ നടത്തേണ്ടതായിവരും. നമ്മുടേത് ഒരു ഫെഡറൽ രാജ്യമാണ്, ഇവിടെ സംസ്ഥാനങ്ങൾക്ക് അവരുടേതായ അധികാരങ്ങളും സ്വയംഭരണാവകാശവും ഉണ്ട്. സംസ്ഥാന നിയമസഭകളുടെ കാലാവധിയെ പാർലമെൻ്റിൻ്റെ കാലാവധിയുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്നത് ആ സ്വയംഭരണാവകാശത്തെ ഇല്ലാതാക്കും. കൂടാതെ, ഒരു സംസ്ഥാന നിയമസഭ കാലാവധി തീരും മുമ്പ് ഉദാഹരണത്തിന്, രണ്ട് വർഷത്തിന് ശേഷം പിരിച്ചുവിടുകയാണെങ്കിൽ, ബാക്കിയുള്ള മൂന്ന് വർഷത്തേക്ക് വേണ്ടി മാത്രം വീണ്ടും ഒരു തെരഞ്ഞെടുപ്പ് നടത്തേണ്ടി വരും.

അങ്ങനെയെങ്കിൽ, ഈ ഒരു രാജ്യം, ഒരു തെരഞ്ഞെടുപ്പ് എന്ന പ്രക്രിയയുടെ യഥാർത്ഥ ലക്ഷ്യം എന്താണ്?

ഇതില്‍ പ്രായോഗികമായ ഒരു നേട്ടവും ഞാൻ കാണുന്നില്ല. അതിനു രണ്ട് കാരണങ്ങളുണ്ട്. ഈ പ്രക്രിയയെ അനുകൂലിക്കുന്നവര്‍ പലപ്പോഴും വാദിക്കുന്നത്, ഇത് തെരഞ്ഞെടുപ്പ് ചെലവ് കുറയ്ക്കും എന്നതാണ്. തെരഞ്ഞെടുപ്പ് ചെലവുകൾക്ക് രണ്ട് ഘടകങ്ങളാണുള്ളത്.ഒന്ന്, തെരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷന് വരുന്ന ചെലവ്. ഇത് വാർഷിക ബജറ്റിൽ നിന്നാണ് വരുന്നത്, ഇത് ഏകദേശം 7,000–8,000 കോടി വരെയാകാം.

എന്നാൽ, 2019-ലെ ലോക്‌സഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പിലെ മൊത്തം കണക്കാക്കിയ ചെലവ് പരിശോധിച്ചാൽ, അത് 66,000 കോടി ആയിരുന്നു. ഇതിൽ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികൾ ചെലവഴിച്ച തുകയും ഉൾപ്പെടും. അവരുടെ വാദം അനുസരിച്ച്, അഞ്ച് വർഷത്തിലൊരിക്കൽ മാത്രം തെരഞ്ഞെടുപ്പ് നടത്തുകയാണെങ്കിൽ, ബാക്കിയാകുന്ന പണം മറ്റ് പൊതു ആവശ്യങ്ങൾക്കായി ഉപയോഗിക്കാൻ കഴിയും എന്നതാണ്. എന്നാൽ, അത്തരത്തിലുള്ള ഈ ലാഭം ഉപയോഗിച്ച് എത്ര ആശുപത്രികളോ സ്കൂളുകളോ ആണ് ഈ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികൾ ഇതുവരെ നിർമ്മിച്ചിട്ടുള്ളത്? അങ്ങനെയൊന്ന് നിങ്ങൾ കേട്ടിട്ടുണ്ടോ? എൻ്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ ഇത് വെറും പൊള്ളയായ ഒരു വാദമാണ്. മാത്രമല്ല, പാർലമെൻ്റിൽ മതിയായ ഭൂരിപക്ഷം ഇല്ലാത്തതിനാൽ അവർക്ക് ഇത് നടപ്പിലാക്കാനും സാധ്യമല്ല.

ഇന്ത്യയിൽ 1971ന് ശേഷം വീണ്ടും ജനസംഖ്യയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ മണ്ഡല പുനർനിർണയം നടത്താൻ പോവുകയാണ്. 2026 ലെ സെൻസസിന് ശേഷം നടക്കുമെന്നാണല്ലോ നിലവിൽ അറിയിച്ചിട്ടുള്ളത്. അപ്പോൾ  ജനസംഖ്യാനിയന്ത്രണം അടക്കം നടപ്പിലാക്കിയ കേരളം, തമിഴ്നാട് തുടങ്ങിയ തെക്കൻ സംസ്ഥാനങ്ങൾക്ക് വലിയ രീതിയിൽ സീറ്റുകൾ നഷ്ടപ്പെടുകയും വടക്കൻ സംസ്ഥാനങ്ങൾക്ക് അത് ഗുണപരമാവുകയും ചെയ്യില്ലേ? എങ്ങനെയാണ് ഈ വിഷയത്തെ നോക്കിക്കാണുന്നത്? 

ഇത് ഭാവിയിൽ ഗൗരവമായ പ്രശ്‌നമായി മാറാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. ഭരണഘടനയിലെ നിലവിലുള്ള വ്യവസ്ഥകൾ അനുസരിച്ച്, ഒരു സംസ്ഥാനത്തെ ജനസംഖ്യയും അതിന് അനുവദിച്ചിട്ടുള്ള മൊത്തം സീറ്റുകളുടെ എണ്ണവും തമ്മിൽ ആനുപാതികമായ ബന്ധമുണ്ട്. ഈ അനുപാതം എല്ലാ സംസ്ഥാനങ്ങളിലും ഒരേപോലെയായിരിക്കുകയും വേണം. ഉദാഹരണത്തിന്, ഉത്തർപ്രദേശിൽ ഏകദേശം 25 കോടി ജനങ്ങൾക്ക് 80 പാർലമെൻ്റ് മണ്ഡലങ്ങളും, കേരളത്തിൽ 3.5 കോടി ജനങ്ങൾക്ക് 20 മണ്ഡലങ്ങളുമാണുള്ളത്. ഈ അനുപാതം നിർണ്ണയിക്കുന്നതിനുള്ള നിലവിലെ ഫോർമുലയിൽ മാറ്റങ്ങളൊന്നും വരുത്താതെ അതുപോലെ നിലനിർത്തുക എന്നതാണ് ഒരു സാധ്യമായ പ്രായോഗിക പരിഹാരം.

ഇത് പറയുമ്പോൾ തന്നെ, ഉത്തർപ്രദേശ് പോലെ ഉയർന്ന ജനസംഖ്യയുള്ള സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ സാധാരണക്കാരായ ജനങ്ങൾക്ക് മതിയായ പ്രാതിനിധ്യം ലഭിക്കുക എന്നത് കൂടി പരിഗണിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഇതിന് എന്താണ് മറ്റൊരു പരിഹാരം നമുക്ക്‌ മുന്നിലുള്ളത്?

ഈ വിഷയത്തിൽ രണ്ട് രീതികൾ ഒരേ സമയം നടപ്പിലാക്കാൻ കഴിയില്ല. വളരെ ചെറിയ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തുന്നത് മാത്രമാണ് അനുവദനീയമായ പരിധി. എല്ലാ സംസ്ഥാനങ്ങൾക്കും നീതിയുക്തമായ ഒരു പുതിയ കണക്കുകൂട്ടൽ രീതി അഥവാ സമവാക്യം കണ്ടെത്തേണ്ടതുണ്ട്. എന്നാൽ, ഈ പുതിയ രീതി നടപ്പിലാക്കണമെങ്കിൽ ഭരണഘടനയുടെ നിയമങ്ങൾ മാറ്റിയെഴുതേണ്ടിവരും