സവർണാധിപത്യം ജുഡീഷ്യറിയിൽ

ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയിലെ ഭരണഘടന പരിഷ്‌കാരങ്ങൾ ചർച്ച ചെയ്യുന്നതിനായി 1930 ൽ നടന്ന ആദ്യ വട്ടമേശ സമ്മേളനത്തിൽ ഡോക്ടർ ബി ആർ അംബേദ്കർ പറഞ്ഞത് ഈ നാട്ടിലെ ചൂഷിത ജനതക്ക് സംരക്ഷണം ഒരുക്കേണ്ട തിന്റെ പ്രാധാന്യത്തെ കുറിച്ചായിരുന്നു. . ബ്രിട്ടീഷുകാർ ഇന്ത്യ വിട്ട് പോയാൽ പിന്നീട് ഇവിടെ അധികാരം കയ്യടക്കുക ഒലിഗാർക്കി അഥവാ ചുരുക്കം പേർ ചേർന്ന് ഭരിക്കുന്ന അൽപ ജനാധിപത്യം ആയിരിക്കുമെന്നും
അന്ന് അംബേദ്കർ പ്രവചിച്ചിരുന്നു. പിൽക്കാലത്ത് ഇന്ത്യയെ വ്യാപകമായി ഗ്രസിച്ച ഒരു യഥാർഥ്യത്തിന്റെ ആദ്യ സൂചനയായി ഈ പ്രവചനം മാറി.

അപകടകരവും, ഒട്ടും ലാഘവത്തോടെ കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ കഴിയാത്തതുമായ ഒരു സംജ്ഞയാണ് ‘ഒലിഗാർക്കി’. ഏകാധിപത്യം പോലെ തന്നെ അപകടകരമാണ്, രാജ്യത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഒലിഗാർക്കിയും. ചുരുക്കം ആൾക്കാരുടെ കയ്യിൽ അധികാരമെത്തുമ്പോൾ, രാഷ്ട്രത്തിന്റെ ഭരണം അവരുടെ താല്പര്യങ്ങൾക്ക് അനുസരിച്ച് മാത്രമായിരിക്കും നടക്കുക. മറ്റെല്ലാവരെയും അടിച്ചമർത്തുന്ന വിധമുള്ള ഇത്തരം ഭരണ സാധ്യതയെക്കുറിച്ചാണ് തൊണ്ണൂറ്റി അഞ്ചു വർഷം മുൻപ് അംബേദ്‌കർ മുന്നറിയിപ്പ് തന്നത്. ഒലിഗാർക്കി നിലനിൽക്കുന്ന രാഷ്ട്രങ്ങൾ നാശത്തിലേക്ക് നീങ്ങുമെന്നതും അവിതർക്കിതമായ വസ്തുതയാണ്.

സമകാലിക ഇന്ത്യയിലേക്ക് നോക്കിയാൽ, രാജ്യത്തിന്റെ ധനവും സമ്പത്തും മാധ്യമ മേഖലയും ജ്ഞാനോല്പാദന രംഗവുമെല്ലാം കയ്യടക്കി വെച്ചിരിക്കുന്നത് കേവലം നാല് സമുദായങ്ങളാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ സാധിക്കും. കേരളത്തിലേക്ക് വന്നാൽ അത് മൂന്ന് സമുദായങ്ങളായി മാറും. നിയമ നിർമാണ, കാര്യ നിർവഹണ മേഖലകൾ പോലെ നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥയും സ്വാഭാവികമായും അതിൽ നിന്നും മാറ്റി നിർത്തപ്പെട്ടിട്ടില്ല.

ആ നാല് സമുദായങ്ങളുടെ പേര് എടുത്ത് പറയേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യം പോലും ഇവിടെ അപ്രസക്തമാണ്. ആ നാലു സമുദായങ്ങൾക്ക് പകരം, മറ്റു നാലു സമുദായങ്ങൾ ആണ് ഭരണം നടത്തുന്നതെങ്കിലും പ്രശ്നം അതേപടി തന്നെ നിലനിൽക്കും. ചുരുക്കം ചില സമുദായങ്ങൾക്ക് മാത്രമായി ലഭിക്കുന്ന ഭരണപരമായ ഈ കുത്തക, രാജ്യത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം വിനാശകരമാണ്. നിലവിലെ ഇന്ത്യൻ സാഹചര്യത്തിൽ ഭൂരിപക്ഷമെന്ന് കരുതപ്പെടുന്ന ഈ സമുദായങ്ങൾ എണ്ണത്തിൽ കുറവാണെന്നതും മറ്റൊരു വൈരുധ്യമാണ്.

മാധ്യമങ്ങൾ, ജ്ഞാനോല്പാദനം, സ്വകാര്യ മേഖല തുടങ്ങി സമസ്ത രംഗങ്ങളിലേക്കും ഈ അധികാര രീതി പടർന്നു പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇങ്ങനെയൊരു സാഹചര്യത്തിൽ ഇതിന് അപവാദമായി നിൽക്കാൻ നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥയ്ക്ക് മാത്രമായി കഴിയില്ല. ഒരു സമൂഹത്തിന്റെ പ്രതിഫലനമാണ് അവിടത്തെ ജുഡീഷ്യറി. കേരളത്തിലെ ജുഡീഷ്യറിയും ബീഹാറിലെ ജുഡീഷ്യറിയും താരതമ്യം ചെയ്താൽ ആ വ്യത്യാസം നമുക്ക് വ്യക്തമായി മനസ്സിലാക്കാം. കേരള സമൂഹത്തിന്റെ കണ്ണാടിയാണ് ഇവിടത്തെ ജുഡീഷ്യറി. ബീഹാറിലെയും മധ്യപ്രദേശിലെയും രാജസ്ഥാനിലെയും സമൂഹത്തെ അവിടത്തെ ജുഡീഷ്യറിയിൽ കാണാം. അതായത് സമൂഹത്തിലെ അധികാര ഘടനയാണ് ജുഡീഷ്യറിയിലും കാണാനാകുന്നത്.

സുപ്രീം കോടതിയിലെ ജഡ്ജിമാരുടെ പ്രാതിനിധ്യത്തിലും ഇക്കാര്യം പ്രതിഫലിക്കുന്നുണ്ട്. 75 വർഷത്തെ താരതമ്യക്കണക്കെടുത്താൽ, 40 ശതമാനം ജഡ്ജിമാരും ഒരു പ്രത്യേക സമുദായത്തിൽ നിന്നുള്ളവരും, ബാക്കിയുള്ള 60 ശതമാനവും മറ്റ് രണ്ടോ മൂന്നോ സമുദായത്തിൽപ്പെട്ടവരുമാണ്. ഇനി കേരളത്തിലേക്ക് വന്നാൽ, കഴിഞ്ഞ 75 വർഷത്തിനിടെ 18 പേരാണ് സംസ്ഥാനത്ത് നിന്നും സുപ്രീം കോടതി ജഡ്ജിമാരായിട്ടുള്ളത്. അതിൽ 14 പേരും ഒലിഗാർക്കി കൈവശമുള്ള മൂന്ന് പ്രബല സമുദായങ്ങളിൽ നിന്നുള്ളവരാണ്. രണ്ട് മുസ്ലീങ്ങളും രണ്ട് ദലിത് വ്യക്തികളും കേരളത്തിൽ നിന്നും സുപ്രീം കോടതിയിൽ എത്തിയിട്ടുണ്ട് എന്നതൊഴിച്ചാൽ മറ്റ് പിന്നോക്ക സമുദായങ്ങളിൽ നിന്നും ഇതുവരെ ആരും തന്നെ സുപ്രീം കോടതിയിൽ ന്യായാധിപരായിട്ടില്ല. ജനസംഖ്യാപരമായി കേരളത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ സമുദായമായ ഈഴവ സമുദായത്തിൽ നിന്നും, ഒരു സുപ്രീം കോടതി ജഡ്ജി പോലും ഇതുവരെ ഉണ്ടായിട്ടില്ല. സാമൂഹികമായി മേൽക്കൈയുള്ള വിഭാഗങ്ങളെയാണ്, എല്ലാ സംസ്ഥാനങ്ങളിലും ജുഡീഷ്യറിയിൽ കാണാനാകുന്നത്. നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥയെ ഏതുവിധമാണ് ഒലിഗാർക്കി വിഴുങ്ങിയിരിക്കുന്നതെന്ന് ഈ കണക്കുകളിൽ നിന്നു തന്നെ വ്യക്തമാകും.

1920 ൽ മദ്രാസ് പ്രവിശ്യയിൽ അധികാരത്തിൽ വന്ന ജസ്റ്റിസ് പാർട്ടി, വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയിൽ സംവരണ നയം രൂപീകരിച്ചു. മൊത്തം ജനസംഖ്യയിൽ രണ്ടര ശതമാനം മാത്രമുണ്ടായിരുന്ന ബ്രാഹ്മണർക്ക് 65 ശതമാനം വരെ സീറ്റുകൾ നൽകുന്ന പതിവായിരുന്നു അക്കാലം വരെയുണ്ടായിരുന്നത്. ഈ കുത്തക തകർക്കുക വഴി സീറ്റുകളുടെ എണ്ണം 19 ശതമാനത്തിലേക്ക് താഴ്ത്താൻ സംവരണത്തിലൂടെ സാധിച്ചു. ഭരണഘടന നിലവിൽ വരുന്നത് വരെ ഇക്കാര്യത്തിൽ ഒന്നും ചെയ്യാൻ ഈ വിഭാഗത്തിന് സാധിച്ചിരുന്നില്ല. 1935 ലെ നിയമ പ്രകാരം സംവരണ നയം അംഗീകരിക്കാൻ മാത്രമേ അവർക്ക് കഴിയുമായിരുന്നുള്ളു. 1950 ൽ ഭരണഘടന നിലവിൽ വന്ന് നാലു മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ സംവരണ നിയമത്തെ ചോദ്യം ചെയ്തു കൊണ്ടുള്ള ഒരു കേസ് സുപ്രീം കോടതിയിൽ വന്നു. സമൂഹത്തിൽ നിലനിന്നിരുന്ന ബ്രാഹ്മണ മേധാവിത്വത്തെ തകർക്കാനായി ഭരണഘടനയിൽ കൂട്ടിച്ചേർത്ത ആർട്ടിക്കിൾ 15 -ഉം 29 -ഉം ഉപയോഗിച്ച് കൊണ്ട് തന്നെ മദ്രാസ് ഹൈക്കോടതിയും സുപ്രീം കോടതിയും സംവരണ നിയമത്തെ അന്ന് അട്ടിമറിച്ചു. സുപ്രീം കോടതി ജഡ്ജിമാരിലുള്ള ബ്രാഹ്മണരുടെ എണ്ണക്കൂടുതൽ, അഥവാ അതിലൂടെ രൂപപ്പെട്ട ഒലിഗാർക്കിയാണ് അന്നതിന്‌ സഹായിച്ചത്. ജഡ്ജിമാരായ ബ്രാഹ്മണർ തന്നെ ആർട്ടിക്കിൾ 15 -ഉം 29 -ഉം മുൻനിർത്തി സംവരണ നിയമം വിവേചനപരമാണെന്ന് ചൂണ്ടിക്കാട്ടുകയും സ്വന്തം സമുദായത്തിന് അനുകൂലമായി വിധി പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തു. ജൂഡീഷ്യറിയും ഭരണഘടനയും കുറച്ചു പേരുടെ കയ്യിലെത്തിയാൽ, അവരതിനെ അവർക്ക് വേണ്ടി തന്നെ ഉപയോഗിക്കും എന്നതിന്റെ ഉത്തമ ഉദാഹരണമാണിത്.

ബാറാണെങ്കിലും ബെഞ്ചാണെങ്കിലും രണ്ടിനേയും നിയന്ത്രിക്കുന്നത് ഏതാനും പ്രബലർ തന്നെയാണ്. അതാണെങ്കിൽ ഒരു സമുദായത്തിൽ നിന്ന് തന്നെ ഉള്ളവരും. ഇന്നത്തെ പാർലമെൻ്റിലും, ഗവൺമെൻറിലും ജ്യുഡീഷ്യറിയിലും ഉള്ളതിനേക്കാൾ പിന്നോക്ക സമുദായ സാന്നിധ്യം ഭരണഘടനാ സമിതിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഡോ അംബേദ്കർ, ദാക്ഷായണി വേലായുധൻ, R ശങ്കർ തുടങ്ങിയവരുടെ സാന്നിധ്യം കൊണ്ടാണ് ഭരണഘടന ഇത്രകണ്ട് ജനാധിപത്യപരമായി മാറിയത്. പക്ഷെ, ഭരണഘടന പ്രാവർത്തികമാക്കാനുള്ള ചുമതല എത്തിച്ചേർന്നത് ഇവിടെ നിലനിന്നിരുന്ന ഒലിഗാർക്കിയുടെ കൈയ്യിലാണ്. ആ കൂട്ടം അവരുടെ ക്ഷേമത്തിനായി പുതിയ വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ രൂപപ്പെടുത്തിയെടുക്കുകയായിരുന്നു.

ഉദാഹരണത്തിന് ചമ്പകം ദുരൈ രാജൻ കേസ് എടുക്കാം. മദ്രാസ് ഗവണ്മെന്റ് കൊണ്ട് വന്ന സംവരണ നയം മൂലം തനിക്ക് മെഡിക്കൽ സീറ്റ് കിട്ടിയില്ലെന്ന വാദത്തെ അനുകൂലിച്ച്, ഈ നയം മൗലികാവകാശ ലംഘനം ആണെന്നായിരുന്നു കോടതി വിധിച്ചത്. അവിടെയും തുല്യത ജനങ്ങൾക്കെതിരെ തിരിയുകയായിരുന്നു. പിന്നീട് ഈ പ്രവണത തുടർന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. തങ്ങൾക്ക് മാത്രമെ ഇത്തരം സ്ഥാനങ്ങൾക്ക് അർഹതയുള്ളൂ എന്നാണ് ഭരണം കയ്യാളുന്ന പ്രഭുത്വ സമുദായങ്ങൾ വിശ്വസിച്ചു പോരുന്നത്.

മുൻപ് ഒരു ജഡ്ജി തൻ്റെ സമൂദായത്തിൻ്റെ സവിശേഷതകൾ വിശദീകരിച്ച് കൊണ്ട് ഒരു സുപ്രീം കോടതി ജഡ്ജിൻ്റെ യോഗ്യതകളെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞത് ഓർമ്മയുണ്ടല്ലോ! അവരുടെ സമുദായത്തിന് മാത്രമേ അതിനുള്ള യോഗ്യതയുള്ളൂ എന്നാണ് അവർ വിശ്വസിക്കുന്നത്. നമ്മുടെ ഭരണഘടന ശരിയായ രീതിയിൽ വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെടാത്തതും, കൃത്യമായി ഉപയോഗിക്കപ്പെടാത്തതും അധികാരം ഒരു വിഭാഗത്തിന്റെ കൈകളിലേക്ക് മാത്രമായി എത്തിപ്പെട്ടതിനാലാണ്. ഡോ. അംബേദ്കർ പറഞ്ഞതുപോലെ കൃത്യമായ ജനസംഖ്യാ അനുപാതത്തിന് അനുസൃതമായ പ്രാതിനിധ്യം എല്ലാ സമുദായത്തിനും വന്നാൽ മാത്രമേ ഇതിനൊരു പരിഹാരം ഉണ്ടാവുകയുള്ളൂ. അത് സമൂഹത്തിൻ്റെ എല്ലാ തട്ടിലും വരേണ്ടതുണ്ട്. അപ്പോൾ മാത്രമേ നമ്മൾ ജനാധിപത്യത്തിൻ്റെ ആദ്യ ചുവടിലേക്ക് പോലും എത്തുകയുള്ളൂ.

മറ്റു രാജ്യങ്ങളിൽ ഇന്ത്യയിലേതുപോലെ കേസുകൾ തീർപ്പാക്കുന്നതിൽ കാലതാമസം വരുന്നില്ല എന്നതൊരു വാസ്തവമാണ്. എന്നാൽ, ഇന്ത്യയുടെ അത്ര വേഗത്തിൽ തീർപ്പാക്കുന്ന കേസുകൾ മറ്റെവിടെയും ഇല്ല എന്നൊരു വൈരുദ്ധ്യവും ഇക്കാര്യത്തിലുണ്ട്. ഉദാഹരണത്തിന്, ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് ഓഫ് ഇന്ത്യ മോട്ടോർ സൈക്കിളിൽ ഇരിക്കുന്ന ചിത്രം പ്രശസ്ത അഭിഭാഷകൻ പ്രശാന്ത് ഭൂഷൻ മുൻപ് ട്വീറ്റ് ചെയ്തിരുന്നു. രണ്ടാഴ്ചക്കുള്ളിൽ കേസ് രാജ്യത്തെ പരമോന്നത കോടതിയിൽ എത്തുകയും ശിക്ഷ വിധിക്കുകയും ചെയ്തു. അത്രയും വേഗത്തിൽ ഒരു കേസ് മറ്റെവിടെയും തന്നെ തീർപ്പാക്കിയിട്ടില്ല. അതേസമയം, അലഹബാദ് ഹൈക്കോടതി ജഡ്ജിയുടെ വിദ്വേഷ പ്രസംഗത്തിൽ ഇത്തരം നടപടികൾ ഉണ്ടാകുന്നുമില്ല.

ഈ വ്യത്യാസം വളരെ പ്രധാനമാണ്. മിന്നൽ വേഗത്തിൽ കാര്യങ്ങൾ തീർപ്പാക്കാൻ പറ്റുന്ന ഒരു സംവിധാനം ലോകത്ത് മറ്റെവിടെയും ഇല്ല. സമാനമായി, കാര്യങ്ങൾ തീർത്തും മന്ദഗതിയിൽ പോകുന്നതും ഇവിടെത്തന്നെയാണ്. ഒരാൾ പതിയെ നടക്കുന്നതും വേഗത്തിൽ പോകുന്നതും എന്തുകൊണ്ട് എന്ന് ചോദിച്ചാൽ അതിനുള്ള ത്രാണിയില്ലാത്തതു കൊണ്ടല്ല, മറ്റു സ്വാധീനങ്ങൾ നിലനിൽക്കുന്നത് കൊണ്ടാണ് എന്ന് പറയേണ്ടി വരും. അടിസ്ഥാനപരമായി അധികാരത്തിൽ തുല്യതയില്ലാത്ത എല്ലാ സമൂഹത്തിൻ്റെയും പ്രശ്നമാണിത്. ഒലിഗാർക്കി നിലനിൽക്കുന്ന രാജ്യങ്ങളിൽ എല്ലായിടത്തും ഇത്തരത്തിലുള്ള പ്രശ്നങ്ങൾ നിലനിൽക്കുന്നു. ഒരു നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥ കൃത്യമായി ചിട്ടപ്പെടുത്തി നടപ്പിലാക്കിയാൽ അതാണ് സാമൂഹിക വിപ്ലവം. ഇവിടെ വിപ്ലവാത്മകമായ ഒരു ഭരണഘടനയുണ്ട്. അത് സത്യസന്ധമായി, ആത്മാർത്ഥമായി നടപ്പാക്കിയാൽ ഇവിടെ സാമൂഹിക വിപ്ലവം വരും. പക്ഷേ, ഭരണഘടന കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നവർ അതിനെ ഒരു ഭീഷണിയായാണ് കാണുന്നത്. അതുകൊണ്ടവർ അതിനെ അടിച്ചമർത്തുകയാണ്. ഒലിഗാർക്കിയുടെ അധികാരമാണത്.

ജുഡീഷ്യറിയിൽ മാത്രമല്ലല്ലോ പ്രശ്നങ്ങൾ പരിഹാരമില്ലാതെ കെട്ടിക്കിടക്കുന്നത്? ഭരണ നിർവഹണത്തിന്റെയും അവസ്ഥ അത് തന്നെയല്ലേ? ഉദാഹരണത്തിന് റവന്യു വകുപ്പ് നോക്കൂ.. അവിടെയും കാലതാമസം വരുന്നില്ലേ? റവന്യു വകുപ്പിലെ പരാതികൾ പറയാനും അവസാനമായി നമ്മൾ എത്തുന്നത് ജുഡീഷ്യറിയിൽ ആണെന്നതാണ് അവിടെയുള്ള പ്രശ്നം.
ഇവിടെയെല്ലാം പ്രശ്നമായി വരുന്നത് ഒലിഗാർക്കിയിൽ നിക്ഷിപ്തമായ അധികാരമാണ്. ആ അധികാരത്തിന്റെ പ്രധാന ഉദ്ദേശം തങ്ങൾ തന്നെ അധികാരം കയ്യാളണം എന്നതുമാണ്.

ഡോ. അംബേദ്കറോട് ഭരണഘടനയിലെ ഏറ്റവും സുപ്രധാന ഭാഗം എതാണ് എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ ആർട്ടിക്കിൾ 32 എന്നാണ് മറുപടി നൽകിയത്. പൗരന്മാർക്ക് അവരുടെ മൗലികാവകാശങ്ങൾക്കായി നേരിട്ട് സുപ്രീം കോടതിയെ സമീപിക്കാം എന്ന് ആർട്ടിക്കിൾ 32-ൽ പറയുന്നു. എന്നാൽ ഇവിടെ അതിന് സാധിക്കുന്നില്ല. ഞാനുൾപ്പടെയുള്ളവർ വഖഫ് ഭേദഗതി നിയമത്തിനെതിരെ കോടതിയിൽ പോയപ്പോൾ, റിട്ട് പെറ്റീഷനായി അഞ്ച് പരാതികളേ സ്വീകരിക്കുകയുള്ളൂ എന്നായിരുന്നു കോടതി തീരുമാനം. മറ്റെല്ലാം ഉപഹർജികളായാണ് പരിഗണിക്കുക. പക്ഷെ, ആർട്ടിക്കിൾ 32 പറയുന്നത് അങ്ങനെയല്ല. മൗലികാവകാശങ്ങൾക്കായി ആർക്ക് വേണമെങ്കിലും നേരിട്ട് സുപ്രീം കോടതിയിൽ പോകാമെന്നാണ് ഭരണഘടന ഉറപ്പ് നൽകുന്നത്. അത്രയും കരുത്തുറ്റ ഒരു ഭരണഘടനയാണ് നമ്മുടേത്. പക്ഷേ ഇതിന് നേർവിപരീതമായി, ഹിന്ദുരാഷ്ട്രപരമായ ഒരു ഭരണഘടനയാണ് ഇവിടെ നിലവിലുള്ളതെങ്കിൽ അതിൽ പറയുന്നതെല്ലാം വേഗത്തിൽ തന്നെ നടപ്പായേനെ! ജുഡീഷ്യൽ കാലതാമസങ്ങൾ ഭരണഘടനയെ പ്രതിരോധിക്കാനുള്ള വഴികളാണ്. മൗലികാവകാശങ്ങളുടെ നടത്തിപ്പിനെ തടയുന്നതിനുള്ള വഴിയുമാണ്. അല്ലെങ്കിൽ ഇവിടെ എപ്പോഴേ വിപ്ലവകരമായ മാറ്റങ്ങൾ വരുമായിരുന്നു! അല്പജനാധിപത്യത്തിന് പകരം പൂർണ ജനാധിപത്യവത്കരണം നടന്നില്ലെങ്കിൽ ഇത്തരം കാലതാമസങ്ങൾ ഒരിക്കലും അവസാനിക്കില്ല.

സമഗ്രാധിപത്യ രാജ്യങ്ങൾ ഒരിക്കലും വികേന്ദ്രീ കൃത ഭരണ രീതികളോട് സഹിഷ്ണുത പുലർത്തില്ല. ഒരു തിരഞ്ഞെടുപ്പ്, ഒരു രാജ്യം, ഒരു ഭരണകൂടം, ഒരു ഭാഷ അങ്ങനെ എല്ലാം തന്നെ ഏകാത്മകമായിരിക്കും. എന്നാൽ വർണങ്ങൾ നാല് തന്നെ ആയിരിക്കണം. ഹിന്ദു മൗലിക വാദികളുടെ താത്വികാചാര്യനായ ഗോൾവാൾക്കർ വ്യക്തമായി അത് പറയുന്നുണ്ട്. ഭാഷയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ സംസ്ഥാനങ്ങൾ പാടില്ലെന്നും, വിവിധ അഡ്മിനിസ്ട്രേഷൻ യൂണിറ്റുകൾ മാത്രമെ പാടുള്ളൂ എന്നും ഗോൾവാൾക്കർ പറഞ്ഞുവെച്ചിട്ടുണ്ട്. ഹിന്ദി, ഹിന്ദു, ഹിന്ദുസ്ഥാൻ എന്ന ത്രിത്വത്തിലേക്ക് ചുരുങ്ങണമെന്ന ഉദ്ദേശമല്ലേ ഇത്? ഹിന്ദി എന്ന ഭാഷ, ഹിന്ദുമത സംസ്കാരം, ഹിന്ദുസ്ഥാൻ എന്ന രാഷ്ട്രീയ ഘടന, ഇതിലൂടെ നടപ്പാക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് ഒരു വർണ രാഷ്ട്രത്തെയാണ്. ഇതിനെ എതിർക്കുന്ന ഒരു അക്കാദമിക് ചർച്ചയും ഇവിടെ നടക്കുന്നില്ല. പകരം ഭരണഘടനയെ അടിച്ചമർത്തിക്കൊണ്ട് ഹിന്ദു രാഷ്ട്രമെന്ന വർണരാഷ്ട്ര രൂപീകരണത്തിനുള്ള പദ്ധതി നടപ്പാക്കാനാണ് ഇവിടെ ശ്രമം നടക്കുന്നത്. അങ്ങനെ ഒരിടത്ത് ഫെഡറലിസത്തിന് ഒരു സാധ്യതയുമില്ല!

ഭരണഘടനയിൽ ഇന്ത്യയെ സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ യൂണിയൻ എന്നാണ് പരാമർശിച്ചിട്ടുള്ളത്, കേന്ദ്രം എന്നല്ല. സംസ്ഥാനവും യൂണിയനും തമ്മിലുള്ള പ്രവർത്തനങ്ങളെ ഏകോപിപ്പിക്കാനുള്ള പ്രതിനിധിയാണ് ഗവർണർ. അതിനെ കേന്ദ്രം എന്നാക്കി മാറ്റിയിട്ടുണ്ട് ഇവിടെ നിലനിൽക്കുന്ന പ്രഭുത്വ ഭരണം. ഒപ്പം ഗവർണറെ കേന്ദ്രത്തിന്റെ പ്രതിനിധിയാക്കി മാറ്റിയിരിക്കുകയുമാണ്. എല്ലാ സംസ്ഥാനങ്ങളും സഹകരിച്ച് പ്രവർത്തിക്കണം എന്നു പറയുന്ന ഭരണഘടനയെ അട്ടിമറിക്കുകയാണ് ഇവിടെ ചെയ്യുന്നത്. സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥ മാറാതെ ഇവിടെ ഭരണഘടന നടപ്പാവില്ലെന്ന് ഡോ. അംബേദ്കർ തന്നെ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. സംസ്ഥാനത്തിനും യൂണിയനുമിടയിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന പ്രതിനിധിയായല്ല നിലവിൽ ഗവർണർമാർ പ്രവർത്തിക്കുന്നത്. മറിച്ച്, തങ്ങളെ നിയമിച്ച രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടിയുടെ പ്രതിനിധി ആയാണ് അവർ നിലകൊള്ളുന്നത്. കേന്ദ്രം ഭരിക്കുന്ന രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടി ഭരിക്കുന്ന സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ ഗവർണർമാർ ഒരു പ്രശ്നവും ഉണ്ടാക്കുന്നില്ല. എന്നാൽ, മറ്റു പാർട്ടികൾ അധികാരത്തിലുള്ള സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ ഗവർണർമാരാണ് പ്രശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്നത്.

സുപ്രീം കോടതിയിൽ വരുന്ന ജഡ്ജിമാരിൽ എല്ലാവരും പൊതുവേ ഒരേ സാമൂഹികാന്തരീക്ഷത്തിൽ നിന്നാണ് വരുന്നത്. അതുകൊണ്ട് അവർക്ക് ഒരുപോലെയുള്ള സാമൂഹിക അവബോധമാണുള്ളതെന്ന് കരുതാൻ പാടില്ല. എന്നിരുന്നാലും അവരുടെ നിലപാടുകൾക്ക് പൊതുവായ ഒരു ഘടനയുണ്ട്. അവർ വിശ്വസിക്കുന്നത് അവരുടെ സമുദായത്തിലുള്ളവർ ഭരിച്ചാൽ മാത്രമെ ഇന്ത്യ രക്ഷപ്പെടുകയുള്ളൂ എന്നാണ്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ അവർക്ക് സ്വയംഭരണ സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ വിശ്വാസവുമില്ല. വളരെ ശക്തിയുള്ള കേന്ദ്രം വേണമെന്നാണ് അവരുടെ ആഗ്രഹം.

വീണ്ടും അംബേദ്കറെ ഓർക്കട്ടെ. ഭരണഘടനാ ധാർമികത സമൂഹം നിർമിക്കുന്നതാണ്. എന്നാൽ ആ സമൂഹം ഇവിടെയുള്ള സാധാരണക്കാരെ ഉൾക്കൊള്ളുന്നില്ല, മറിച്ചത് വരേണ്യരായ അധികാരമുള്ളവരുടെ സമൂഹമാണ്. അവരുടെ സംസ്കാരവും ഭരണഘടനയും പ്രഥമദൃഷ്ട്യാ തന്നെ വിപരീതങ്ങളാണ്. വടക്കേ ഇന്ത്യയിലെ ബഹുജൻ സമുദായവും തെക്കേ ഇന്ത്യയിലെ ബഹുജൻ സമുദായവും തമ്മിൽ ഒരു പ്രശ്നങ്ങളുമില്ല. വടക്കേ ഇന്ത്യയിൽ തേജസ്വി യാദവ് ജയിക്കുമ്പോൾ തെക്കേ ഇന്ത്യയും, അതുപോലെയുള്ള ജയം ഇവിടെയുണ്ടാകുമ്പോൾ വടക്കേ ഇന്ത്യയിലെ ജനങ്ങളും അത് ആഘോഷമാക്കുകയാണ്. എന്നാൽ, അധികാരം ആരുടെ കൈയ്യിലാണ് എന്നുള്ളതാണ് അപ്പോഴും പ്രശ്നം!

ഒലിഗാർക്കിക്ക് വീണ്ടും അധികാരം ലഭിച്ചാൽ അവർ നമ്മെ ഇനിയും വിഭജിക്കും. അംബേദ്കർ പറഞ്ഞതുപോലെ, ബഹുജൻ സമുദായത്തിൽ നിന്നും എം പി മാർ വന്നാൽ മാത്രമെ ഈ പ്രശ്നം പരിഹരിക്കാനാവൂ. സുപ്രീം കോടതിയിലെ 34 ജഡ്ജിമാരുടെ കണക്ക് തന്നെ നോക്കാം. കൃത്യമായ സാമുദായിക അനുപാതം നിലവിൽ വന്നാൽ ബഹുജൻ വിഭാഗത്തിൽ നിന്നും 8 ജഡ്ജിമാർ, അതായത് സമുദായിക അധികാര ശ്രേണിയിൽ പിന്നിൽ നിൽക്കുന്ന 20 പേരെങ്കിലും ന്യായാധിപരാകണം. 5 പേർ പിന്നോക്ക വിഭാഗത്തിൽ നിന്നും വരണം. ആ അനുപാതത്തിൽ ഒരാൾ ആണ് സവർണ സമുദായത്തിൽ നിന്നും വരേണ്ടത്. അങ്ങനെ വരുമ്പോൾ സാമൂഹിക പ്രശ്നങ്ങളിലും, സംവരണ വിഷയത്തിലും, സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ പ്രശ്നങ്ങളിലുമടക്കം കോടതിയിൽ നിന്നും വരുന്ന വിധിന്യായങ്ങൾ ഇപ്പോഴുള്ളതിനു സമാനമായിരിക്കില്ല. വലിയ മാറ്റങ്ങളിലേക്കാണ് അത് നമ്മെ നയിക്കുക.

സമീപകാല സാഹചര്യം നോക്കിയാൽ, സിബിഐ ഡയറക്ടറുടെ നിയമനം, തിരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷണറുടെ നിയമനം, ക്യാബിനറ്റ് സെക്രട്ടറിയുടെ നിയമനം തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങളിലൊന്നും തന്നെ സുതാര്യത കാണാനാകില്ല. മൂന്ന് ജഡ്ജിമാരും രണ്ട് നിയമ വിദഗ്ധരും നിയമ മന്ത്രിയുമുള്ള സെലക്ഷൻ കമ്മിറ്റിയിൽ രണ്ട് വിദഗ്ധരും നിയമ മന്ത്രിയും ഒരു ജഡ്ജിയും സർക്കാരിൻ്റെ ആളുകളായാൽ തന്നെ അവർ ഭൂരിപക്ഷമാകും. അപ്പോൾ എവിടെയാണ് സുതാര്യതയുള്ളത്? അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഇത്തരം കാര്യങ്ങളിൽ, സെലക്ഷൻ കമ്മിറ്റിയിൽ ഉള്ളവർ മാറുന്നത് കൊണ്ടുമാത്രം കാര്യമില്ല. ഒലിഗാർക്കിയിൽ സുതാര്യത അസാധ്യമാണെന്നിരിക്കിലും നമുക്കത് ആവശ്യമാണ്. ഇന്ന് നാം നേരിടുന്ന പ്രശ്നം അത് മാത്രമല്ലതാനും! ഹിന്ദു രാഷ്ട്രം രൂപീകരിക്കാൻ ഇവിടെ ശ്രമം നടക്കുകയാണ്. ഹിന്ദുരാഷ്ട്രത്തിൻ്റെ ഘടന കൃത്യമായി ഗോൾവാൾക്കറും സവർക്കറുമെല്ലാം വിശദീകരിച്ചിട്ടുള്ളതാണ്. അത് ഇവിടെ പ്രാവർത്തികമാക്കണമെങ്കിൽ ആർഎസ്എസിന്റെ രൂപത്തോടും പ്രത്യേകതകളോടും ഒരിക്കലും പൊരുത്തപ്പെടാത്ത നമ്മുടെ ഭരണഘടനയെ അട്ടിമറിക്കണം. യൂണിയനെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന ഒരു ശക്തിക്ക് നിലവിലെ ഭരണഘടനയെ നശിപ്പിച്ച് അവർക്ക് അനുകൂലമായ പുതിയൊരു ഭരണഘടന ഉണ്ടാക്കണമെന്നാണ് ആഗ്രഹം. അത്തരത്തിലുള്ളവർക്ക് ജഡ്ജിമാരെ നിയന്ത്രിക്കാനുള്ള അവസരം കൊടുക്കുക കൂടിയാകുമ്പോൾ അത് ആത്മഹത്യാപരമാകുന്നു.

വരേണ്യ വിഭാഗത്തിൽ നിന്നുള്ള ജഡ്ജിമാരാണ് സുപ്രീം കോടതിയിൽ ഭൂരിഭാഗമെങ്കിലും, ഭരണഘടനയെ നിലനിർത്തണം എന്ന് തന്നെയാണ് അവരിൽ പലർക്കും ആഗ്രഹമുള്ളത്. ഇപ്പോഴുള്ള 32 ജഡ്ജിമാരിൽ രണ്ടു പേരെ മാത്രമാണ് മോദി സർക്കാർ നേരിട്ട് നിയമിച്ചിട്ടുള്ളത്. ബാക്കിയുള്ളവർ മറ്റ് സർക്കാരുകളുടെ കാലത്ത് പദവിയിലേക്ക് ശുപാർശ ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടുള്ളവരാണ്. ഉദാഹരണത്തിന് ജസ്റ്റിസ് ഗവായി, ജസ്റ്റിസ് ഓക എന്നിവരെ ഇന്ദിര ഗാന്ധിയുടെ അഭിഭാഷകൻ ആയിരുന്ന വി എൻ ഖരേ ആണ് ഹൈക്കോടതി ജഡ്ജായി ശുപാർശ ചെയ്തത്. എന്നാൽ ആ നിയമനം നടത്തിയത് വാജ്പേയി സർക്കാരാണ്. മോദി സർക്കാരിന്റെ ശുപാർശയിൽ നിയമിക്കപ്പെട്ടത് ജസ്റ്റിസ് നരസിംഹ, ജസ്റ്റിസ് വിശ്വനാഥൻ എന്നിവരാണ്. ഇവരെല്ലാവരും വളരെ ബഹുമാനിക്കപ്പെടേണ്ട ജഡ്ജിമാർ തന്നെയാണ് എന്നതിൽ സംശയമില്ല. ഭരണഘടനയെ വളരെ ശക്തമായി ഇവരെല്ലാവരും സംരക്ഷിക്കുന്നുമുണ്ട്. അതിനായാണ് അവർ പരിശീലിപ്പിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്. ഭരണഘടന നിലനിർത്തണമെന്ന ഉത്തരവാദിത്തം ന്യാധിപന്മാരിലുണ്ട്. വ്യത്യസ്ത പശ്ചാതലത്തിൽ നിന്നും വന്നിട്ടുള്ളവർ ആണെങ്കിലും ഭരണഘടനയെ നിലനിർത്താൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നവരിലാണ് നമ്മുടെ പ്രതീക്ഷയും. എന്നാൽ അവർ കൂടി പൊയ്ക്കഴിഞ്ഞാൽ ഇത്തരമൊരു സംരക്ഷണം ഭരണഘടനക്ക് ലഭിക്കുകയില്ല.

സുതാര്യത നിലനിർത്തുന്നവർ കൊളിജിയത്തിൽ വരുമ്പോൾ വലിയ പ്രശ്നങ്ങളില്ല. ഉദാഹരണത്തിന് ജസ്റ്റിസ് വർമയുടെ വിഷയം വന്നപ്പോൾ ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് സഞ്ജീവ് ഖന്ന സ്വത്ത് വിവരങ്ങൾ പുറത്ത് വിട്ടിരുന്നു. എന്നാൽ, ഉയർന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥർ അത് ചെയ്യുന്നില്ല എന്ന് കൂടെ കാണണം. ഭരണം കയ്യാളുന്ന സംഘത്തിലുൾപ്പെട്ട വക്കീലന്മാരെല്ലാം ഉന്നത വരുമാനമുള്ളവരാണ്. ന്യായം ലഭിക്കുക എന്നത് ചിലവേറിയതായി! നീതി വളരെ വിരളമാണെന്ന വസ്തുത പേടിപ്പിക്കുന്നുമുണ്ട്!

ചില ജഡ്ജിമാർ വേദങ്ങൾ ഒക്കെ നോക്കി വിധി പുറപ്പെടുവിക്കുന്നതായി ഇപ്പോൾ കണ്ടു വരുന്നു. സത്യത്തിൽ അത് ഭരണഘടനാപരമായി തെറ്റാണ്. ഭരണഘടനയിൽ ഇല്ലാത്ത കാര്യങ്ങളെ വിധി പ്രസ്താവത്തിൽ തെറ്റായി നിർവചിക്കുന്നത് ശരിയല്ല. വിധി പ്രസ്താവിക്കേണ്ടത് ഭരണഘടനയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി മാത്രമാണ്. വിശ്വസ്തരായ ജഡ്ജിമാർ ഇവിടെ നിലനിൽക്കുന്നുണ്ടെന്ന് സമ്മതിക്കുമ്പോഴും, ചിലർ നടത്തുന്ന തിയോക്രാറ്റിക് ജഡ്ജ്മെന്റുകളെയും മറ്റ് തെറ്റായ നടപടികളേയും നമ്മൾ എതിർക്കുക തന്നെ വേണം.

മറ്റൊരു പ്രധാന കാര്യം മിക്കവാറും രാജ്യങ്ങളിൽ ഇപ്പോൾ കോടതി അലക്ഷ്യം എന്നൊന്ന് ഇല്ല എന്നതാണ്. ഇവിടെയും അത് നിർത്തലാക്കാൻ സമയമായി. സിവിൽ അലക്ഷ്യം , ക്രിമിനൽ അലക്ഷ്യം എന്നിങ്ങനെ രണ്ട് തരത്തിലുള്ള കോടതി അലക്ഷ്യങ്ങളാണ് ഇവിടെ നിലനിൽക്കുന്നത്. ന്യായാധിപനെ വിമർശിക്കരുത്, വിധിന്യായത്തെ വിമർശിക്കാം എന്നാണ് അതിലൊന്നിൽ പറയുന്നത്. മനുഷ്യ സഹജമായ മുൻധാരണകളും സമീപന രീതികളും ജഡ്ജിമാർക്കും ഉണ്ട്. അത് വിധിയിൽ സ്വാധീനം ചെലുത്താറുമുണ്ട്. എന്നാൽ, ബോധപൂർവം അഴിമതിയിലൂടെ വിധിയെ സ്വാധീനിക്കുന്നത് തെറ്റാണ്. അതിനെ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുമ്പോഴാണ് പലപ്പോഴും അവർ കോടതി അലക്ഷ്യം ചുമത്താനുള്ള അധികാരം ഉപയോഗിക്കുന്നത്. ജഡ്ജിയെ കളിയാക്കിയാൽ വിശ്വാസ്യത കുറയും എന്നത് ഒരു ഫ്യൂഡൽ ആശയമാണ്. ക്രിമിനൽ അലക്ഷ്യം എന്ന വ്യവസ്ഥ നിലനിർത്തിക്കൊണ്ട് തന്നെ ഉത്തരവാദിത്തത്തോടെ കോടതിയെ വിമർശിക്കുന്നതും സാധ്യമാകണം.

യഥാർത്ഥത്തിൽ കോടതി എന്നത് സാധാരണ മനുഷ്യരുടെ അവസാനത്തെ അത്താണിയാണ്. അങ്ങനെയിരിക്കെ ജുഡീഷ്യറി മുഴുവൻ അഴിമതിയുടെ പിടിയിലാണ് എന്ന പ്രസ്താവനയും വളരെ അപകടകരമാണ്. സമീപ കാലത്ത് അലഹബാദ് കോടതി ജഡ്ജിനെതിരെ വന്ന അഴിമതി ആരോപണത്തിൽ അയാൾ തെറ്റ് ചെയ്‌തിട്ടുണ്ടെന്ന് ജുഡീഷ്യറി വളരെ വേഗം പറഞ്ഞുകഴിഞ്ഞു. അന്വേഷണം നടന്നിരുന്നു. പക്ഷെ അതിന്റെ റിപ്പോർട്ട്‌ എന്തായെന്ന് നമുക്ക് അറിയില്ല. എന്നിട്ടും പതിവുകൾക്ക് വിപരീതമായി യാതൊരു കാലതാമസവും ഇല്ലാതെ നടപടി വന്നു. സുപ്രീം കോടതി അദ്ദേഹത്തെ ആ സ്ഥാനത്ത് നിന്ന് നീക്കി.

ഭരിക്കുന്ന പാർട്ടി ആണ് ഇക്കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ തീരുമാനിക്കുന്നത്. ജുഡീഷ്യറിക്ക് യാതൊരു അധികാരവുമില്ല. ജഡ്ജസ് എൻക്വയറി ആക്ട് അനുസരിച്ച് പാർലമെന്റ് ആണ് ന്യായാധിപന്മാരെ സാധാരണ ഗതിയിൽ സ്ഥാനത്ത് നിന്ന് നീക്കുന്നത്. അതിനൊരു അന്വേഷണ കമ്മിറ്റിയെ നിയമിക്കണം. അത്തരമൊരു സംവിധാനം അഞ്ചോ ആറോ തവണയേ ഇന്ത്യയിൽ ഉണ്ടായിട്ടുള്ളു. അതിൽ ഒരു കമ്മിറ്റിയിൽ ഞാനും അംഗമായിരുന്നു. അത് എങ്ങനെയാണ് പ്രവർത്തിക്കുന്നതെന്ന് എനിക്ക് വ്യക്തിപരമായി അറിയാം. കൃത്യമായൊരു സംവിധാനം ആണത്. പാർലമെന്റിന്റെ ഒരു സഭ ഈ കമ്മിറ്റി ഉണ്ടാക്കാൻ പ്രമേയം പാസാക്കണം. ഒരു സിറ്റിംഗ് സുപ്രീം കോർട്ട് ജഡ്ജിയും ഒരു സിറ്റിംഗ് ഹൈ കോർട്ട് ചീഫ് ജസ്റ്റിസും ഒരു നിയമ വിദഗ്ധനും അടങ്ങുന്ന മൂന്നംഗ കമ്മിറ്റി ആയിരിക്കണം അത്. ഈ നിയമ വിദഗ്ധൻ ആയാണ് ഞാനൊരു കമ്മിറ്റിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത്. ആ കമ്മിറ്റി ഇരു വശത്തിനും പറയാനുള്ളത് കേട്ട്, തെളിവുകൾ പരിഗണിച്ചാണ് ഒരു നിഗമനത്തിൽ എത്തുക. കുറ്റക്കാരനാണെന്ന് തെളിയിക്കപ്പെട്ടാൽ വിഷയം വീണ്ടും പാർലമെന്റിലേക്ക് കൈമാറും. വോട്ടെടുപ്പ് നടത്തി ആരോപണ വിധേയനെ തത്സ്ഥാനത്ത് നിന്ന് മാറ്റണോ എന്ന കാര്യം പാർലമെന്റ് ആണ് തീരുമാനിക്കുക. ഇവിടെ അങ്ങനെ ഒരു കമ്മിറ്റി പോലും വേണ്ടി വന്നില്ല. വാസ്തവത്തിൽ ജുഡീഷ്യറിക്ക് ഒരു റോളുമില്ലാത്ത ഒരു സന്ദർഭമായിരുന്നിട്ട് കൂടി എത്ര വേഗത്തിൽ കാര്യങ്ങൾ നടന്നു.

ഇതിനിടയിൽ ബിജെപിയുടെ രണ്ട് എം പി മാരും ഒരു ഗവർണറും സുപ്രീം കോടതി അതിരു കടക്കുന്നു എന്ന് പറയുകയുണ്ടായി. അതിനെ നമ്മുടെ രാഷ്ട്രത്തിന്റെ ഭരണ സംവിധാനത്തിന്റെ ഘടന കൂടെ പരിഗണിച്ച് വേണം കാണാൻ. നിയമ നിർമാണവും കാര്യ നിർവഹണവും ഇവിടെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നത് ഭരിക്കുന്ന പാർട്ടി ആണ്. യഥാർത്ഥത്തിൽ ജുഡീഷ്യറി മാത്രമാണ് ഈ ബ്രാഞ്ചുകളിൽ സ്വതന്ത്രമായിട്ടുള്ളത്. കേന്ദ്ര സർക്കാരും ബിജെപി ഭരിക്കുന്ന സംസ്ഥാനങ്ങളും സംഘപരിവാറിന്റെ കയ്യിലായിരിക്കുകയും, അവർക്ക് നിയന്ത്രണം ഇല്ലാത്തത് ജുഡീഷ്യറിക്ക് മേൽ മാത്രമാണെന്നിരിക്കെയുമാണ് ആക്രമണങ്ങൾ ആ സംവിധാനത്തിന് നേരെയാകുന്നത്. അതിന്റെ വിശ്വാസ്യത കുറക്കുകയാണ് ലക്ഷ്യം. അങ്ങനെ സംഭവിച്ചാൽ അവർക്ക് ഒരു പ്രതിപക്ഷം ഇല്ലാതെ സമൂലമായ മാറ്റങ്ങൾ കൊണ്ടു വരാൻ സാധിക്കും.

ഭരണഘടനയിൽ പറയുന്ന മൂന്നു ശാഖകളിൽ കേന്ദ്ര കാര്യനിർവഹണ വിഭാഗത്തിന്റെ തലവനാണ് രാഷ്‌ട്രപതി. നീതിന്യായ വകുപ്പിന്റെയോ നിയമനിർമ്മാണ വകുപ്പിന്റെയോ തലപ്പത്തല്ല. പിന്നെ രാജ്യത്തിന്റെ തലവൻ എന്ന നിലക്കുള്ള ഔപചാരികമായ ഒരു സ്ഥാനവും പ്രസിഡന്റിനു കൊടുക്കുന്നു. പക്ഷെ ഭരണഘടന നോക്കിയാൽ എക്സിക്യുട്ടീവിനും ജുഡീഷ്യറിക്കും എല്ലാം വെവ്വേറെ തലവന്മാരാണ്. ജുഡീഷ്യറിയുടെ കീഴിലാണ് സുപ്രീം കോടതി വരുന്നത്. അപ്പോൾ അവർക്കെല്ലാം തത്വത്തിൽ തുല്യ അധികാരമാണ്. അതുപോലെ, എല്ലാം കാര്യങ്ങളും നിയമപരമായി നടക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന് പരിശോധിക്കാൻ സുപ്രീം കോടതിക്കാണ് അധികാരമുള്ളതും.

ഒരു ഉദാഹരണം പറഞ്ഞാൽ ഡൽഹി ഹൈകോടതിയിലെ ഒരു കേസിൽ സുപ്രീം കോടതി ഒരു കക്ഷിയാണ്. വിവരാവകാശ നിയമം കോടതികൾക്ക് ബാധകമാക്കണമെന്ന് ആയിരുന്നു ആ ഹർജി. സുപ്രീം കോടതിക്ക് എതിരായി, കോടതി വിവരാവകാശ നിയമത്തിന്റെ പരിധിയിൽ വരും എന്നാണ് വിധി വന്നത്. അപ്പീൽ സുപ്രീം കോടതിയിലേക്ക് പോയി. അപ്പോൾ സുപ്രീം കോടതി പോലും ഒരു ഹൈക്കോടതിയിൽ അക്കൗണ്ടബിൾ ആണ്. ഭരണഘടനാപരമായി തന്നെ ആരും നിയമത്തിനു മുകളിലല്ല എന്നതാണ്അതിനു കാരണം. അപ്പോൾ പ്രസിഡന്റിനെ ചോദ്യം ചെയ്യാൻ പാടില്ലെന്ന് പറയുന്നത് പഴയ ഫ്യൂഡൽ തത്വദീക്ഷയല്ലേ? രാജാവിന് തെറ്റ് ചെയ്യാനാകില്ല, അത് കൊണ്ടു രാജാവിനെ ചോദ്യം ചെയ്യരുത് എന്ന പഴയ പ്രമാണം ഇവിടെ ഇപ്പോൾ ആവശ്യമില്ല. ഇത് ജനാധിപത്യം ആണ്. രാഷ്‌ട്രപതി രാജാവല്ല. വാസ്തവത്തിൽ രാഷ്‌ട്രപതി പറയേണ്ടതതും, ഇപ്പോഴത്തെ രാഷ്‌ട്രപതി പറയുമെന്ന് ഞാൻ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതും, ഞാൻ തെറ്റ് ചെയ്താൽ സുപ്രീം കോടതിയുടെ മുന്നിൽ സമാധാനം പറയേണ്ടതുണ്ട് എന്നതാണ്. സുപ്രീം കോടതി ജഡ്ജിമാരും നമ്മളെല്ലാവരും അത് തന്നെയാണ് പറയേണ്ടത്. ആര് അന്യായം ചെയ്താലും നമ്മൾ സുപ്രീം കോടതിയിലേക്കാണ് പോകുന്നത്. അത് ഇല്ലാത്ത പക്ഷം ആര് നമ്മളെ സംരക്ഷിക്കും?

ജനങ്ങളുടെ അവസാനത്തെ അത്താണിയായ സുപ്രീം കോടതിയിൽ നമുക്ക് ഇപ്പോഴും പ്രതീക്ഷയുടെ ഒരു കിരണം ബാക്കിയുണ്ട്. ഈയിടെ ജസ്റ്റിസ് സഞ്ജീവ് ഖന്ന വളരെ മികച്ച ഒരു ഡാറ്റാ പുറത്ത് വിട്ടിരുന്നു. 170 ഹൈക്കോടതി ജഡ്ജിമാരെയാണ് ജസ്റ്റിസ് ചന്ദ്രചൂഡിന്റെ സമയത്ത് സുപ്രീം കോടതിയുടെ കോളീജിയം നിയമിച്ചത്. ജസ്റ്റിസ് സഞ്ജീവ് ഖന്നയുടെ ആറു മാസത്തിൽ 51 പേരെ നിയമിച്ചു. ഇത് രണ്ടും താരതമ്യം ചെയ്ത് ഇവരുടെ സാമൂഹിക പശ്ചാത്തലം നോക്കിയാൽ ജസ്റ്റിസ് ചന്ദ്രചൂഡ് രണ്ട് കൊല്ലത്തിനുള്ളിൽ നിയമിച്ചവരേക്കാൾ, ജസ്റ്റിസ് സഞ്ജീവ് ഖന്ന ആറു മാസത്തിനുള്ളിൽ നിയമിച്ച ജഡ്ജിമാരിൽ ഒബിസി വിഭാഗത്തിൽ നിന്നുള്ളവരുടെയും പട്ടിക വിഭാഗത്തിൽ നിന്നുള്ളവരുടെയും ശതമാനം വ്യക്തമായും കൂടുതലാണ്. സ്ത്രീകളുടെ കാര്യം എടുത്താൽ രണ്ട് പേരുടെ സമയത്തും ഏതാണ്ട് ഒരു പോലെ വനിതകൾ നിയമിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. വളരെ മികച്ച രണ്ട് സ്ത്രീകൾ അക്കൂട്ടത്തിൽ നിയമിതരായിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ അവർ നേരത്തെ പറഞ്ഞ പ്രബല സമുദായങ്ങളിൽ നിന്നുള്ളവരാണ്. സ്ത്രീകളുടെ എണ്ണം കൂടേണ്ടത് പോലെ പ്രധാനമാണ് പ്രതിനിധ്യം കുറഞ്ഞ സമുദായങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള സ്ത്രീകളുടെ എണ്ണം കൂടുക എന്നതും. അത് ലിംഗപരമായും സാമൂഹിക പശ്ചാത്തലപരമായും മാറ്റങ്ങളുണ്ടാക്കും.

സുപ്രീം കോടതിയെ ശക്തിപ്പെടുത്താനായി നിരന്തരം നടക്കുന്ന ചർച്ചകൾക്ക് ഫലമുണ്ടാകുന്നത് പ്രതീക്ഷാനിർഭരമാണ്. ലിംഗപരമായും സാമൂഹ്യപരമായും, വർഗ്ഗപരമായും ഒക്കെയുള്ള വ്യത്യസ്തതകൾ ഇവിടങ്ങളിൽ ഉണ്ടാകട്ടെ. വരേണ്യ വർഗമല്ല, സാധാരണക്കാർ ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് ഓഫ് ഇന്ത്യ ആകുന്ന കാലമാണ് വരേണ്ടത്. അത് കോടതിയെ കുറിച്ചുള്ള ജനങ്ങളുടെ പ്രതീക്ഷയും ആത്മ വിശ്വാസവും ആണ് വർധിപ്പിക്കുക. കരുത്തുറ്റ നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥ താങ്ങാകുന്നത് ജനാധിപത്യത്തിനാണ്.

കേരളത്തിലെ എസ് എൻ ഡി പി പോലെയുള്ള പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ കാര്യം എടുക്കുമ്പോൾ രണ്ട് നിരീക്ഷണങ്ങളാണ് എനിക്കുള്ളത്. തിരുവനന്തപുരത്ത് ഞാൻ താമസിക്കുന്നത്തിനടുത്ത് നന്നായി പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഒരു എസ് എൻ ഡി പി ശാഖയുണ്ട്. 365 കുടുംബങ്ങൾ അതിലുണ്ട്. അതിൽ ആറ് കുടുംബങ്ങൾ മാത്രം ആണ് സർക്കാർ ഉദ്യോഗസ്ഥരുടേത്. ബാക്കിയെല്ലാം സർക്കാർ ഇതര സംവിധാനങ്ങളിൽ നിന്ന് വരുമാനം കണ്ടെത്തി കഷ്ടപ്പെട്ട് ജീവിക്കുന്നവരാണ്. ഗുരുവിനോടുള്ള ഭക്തിയാണ് അവരെ ഒരുമിച്ചു കൊണ്ടു വരുന്ന കാര്യം. ഇവർക്ക് എന്റെ അറിവിൽ എസ് എൻ ഡി പിയിൽ നിന്ന് ഒരു സഹായവും കിട്ടുന്നില്ല. കോളേജ് അഡ്മിഷൻ പോലും! ചതയ ദിനത്തിലും മറ്റു പരിപാടികളിലും ആളുകൾ വന്നു സംസാരിച്ച് പോകുന്നതല്ലാതെ എന്ത് ഉപകാരമാണ് ഈ പാവങ്ങൾക്ക് സംഘടന കൊണ്ടുണ്ടാകുന്നത്? ശ്രീ നാരായണ ഗുരുവിനെ പിൻപറ്റുന്ന സാധാരണക്കാരും എസ് എൻ ഡി പിയും തമ്മിൽ വലിയ ബന്ധം ഒന്നും ഉള്ളതായി ഞാൻ കാണുന്നില്ല. അവരുടെ ശ്രദ്ധ കേരള സർക്കാരിന്റെയും കേന്ദ്ര സർക്കാരിന്റെയും കൂടെ നിൽക്കുക എന്നുള്ളതിലാണ്. അതിലൂടെ രാഷ്ട്രീയമായി ഗുണമുണ്ടാക്കുക. ഇരു കൂട്ടരെയും പിന്തുണക്കുമ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്ന വൈരുദ്ധ്യങ്ങളെ കൈകാര്യം ചെയ്യുക. അത്രമാത്രം! ഹിന്ദു എന്ന മതമേ ഇല്ല എന്ന് പറഞ്ഞ ഗുരുവിനെ നിഷേധിച്ച് കൊണ്ട് ഹിന്ദുത്വത്തിനെ പിന്തുണക്കുകയാണ്. അത് പക്ഷെ നടക്കുന്നുമില്ല, നടക്കുകയുമില്ല! കാരണം ഗുരുവിന്റെ ചിന്ത അത്രയും പ്രഭാവശക്തിയുള്ളതാണ്. സുവ്യക്തവും, തെളിഞ്ഞതുമാണ്. ഹിന്ദു എന്നൊരു മതമേ ഇല്ലല്ലോ എന്ന് നൂറു വർഷം മുൻപ് പറഞ്ഞ് വെച്ചിട്ടുണ്ട്! അതിനേക്കാൾ വ്യക്തമായ ഒരു പ്രസ്താവനയുണ്ടോ? ഇല്ല എന്നും ഇല്ലല്ലോ എന്നും പറയുമ്പോൾ ഉള്ള ഭാഷയിലെ ആ ഉറപ്പ് തന്നെ നോക്കൂ! മതദ്വേഷം പാടില്ല, അപരത്വം പാടില്ല എന്നൊക്കെയുള്ള ഉജ്വലമായ ചിന്തകളാണ് ഗുരു തന്നത്. എല്ലാവരുടെയും എല്ലാത്തിന്റെയും സുഖം പരസ്പരാശ്രിതമാണ്, ആർക്കും ഒറ്റക്ക് സുഖം പ്രാപിക്കാൻ കഴിയില്ല. എന്ന് വെച്ചാൽ ഹിന്ദുക്കൾക്കോ മറ്റേതെങ്കിലും സമുദായത്തിനോ ഇവിടെ ഒറ്റക്ക് സുഖമായി ജീവിക്കാൻ ആകില്ല. അതിനാലാണ് ഒന്നും മറ്റൊന്നിൽ നിന്നും അപരമല്ല എന്ന് കൂടി ഗുരു പറയുന്നത്. നമ്മളെല്ലാം പരസ്പര ബന്ധിതമാണ്. അതുകൊണ്ട് ഗുരുവിനെ പിൻപറ്റുന്നവരുടെ ഉള്ളിൽ, അവർ എത്ര നിരാശ്രയരാണെങ്കിലും, നമ്മളെല്ലാം ഒരു ജാതി ആണെന്നും മനുഷ്യനാണെന്നും അവനവൻ ആത്മസുഖത്തിനായി അചരിക്കുന്നവ അപരന്ന് സുഖത്തിനായി വരേണമെന്നുമുണ്ടാകും. അതുകൊണ്ട് സംഘടന എത്ര ശ്രമിച്ചാലും അപര മത വിദ്വേഷം കുത്തിവെക്കാനുമാകില്ല!